Opis
Kiedy gorąca magma, bogata w krzemionkę wydostaje się na powierzchnię ziemi, np. pod wodą, momentalnie zastyga. Tworzy się szkliwo wulkaniczne zwane obsydianem. Szkliwo zaś ma to do siebie, że jest amorficzne. Oznacza to, że posiada jednorodną, niekrystaliczną budowę. Stal, z kolei ma budowę ziarnistą, zawiera ziarna krystaliczne, które przeszkadzają w obróbce i sprawiają, że pod mikroskopem stalowe ostrze wygląda jak wyszczerbione, podczas gdy obsydianowe jest idealnie gładkie. Wyobraźcie sobie z jaką precyzją i szybkością taki nóż tnie ciało, prawie nie zadając bólu. Niektórzy tłumaczą osobliwą skłonność Majów i Azteków do rytualnego okaleczania się obsydianem właśnie tym, że mniej bolało i szybciej się goiło. Ludność Mezoameryki nie rozwinęła metalurgii, a do produkcji wszelkiego rodzaju ostrzy używała obsydianu, którego było pod dostatkiem. Takie noże, czy skalpele miały jednak olbrzymią wadę – kruchość. Łatwo było je wyszczerbić, a naostrzyć z powrotem się nie dało. Trzeba było wyszlifować nowy. Pewnie dlatego Hiszpanie, którzy podbili potem państwo Azteków, nie mieli zamiaru wykorzystywać ich ciekawego wynalazku, jakim były narzędzia i broń z obsydianu. Mieli przecież znacznie praktyczniejszą stal. Chętnie za to zabierali ze sobą azteckie obsydianowe lustra, by dekorować nimi naczynia liturgiczne. Więcej o OBSYDIANIE
